To był naprawdę wyjątkowy wieczór. Pełen ciepła i serdeczności, na którym pojawiło się nie przypadkiem, wielu miłośników twórczości Moniki A. Oleksy.

Pisarka opowiadała o warsztacie swojej pracy. Powieści wciąż pisze piórem w zeszycie w kwiaty, pięknym ręcznym pismem. Laptopa używa jako koniecznego narzędzia do przepisywania. Jest marzycielką, dającą się prowadzić życiu, w którym nic nie dzieje się przypadkiem. Uważa, że nie ma w nim pustki, jeżeli dajemy innym przyzwolenie, aby byli wokół nas. Wciąż uczy się siebie i chętnie nawiązuje kontakty z czytelnikami. Pisze to co czuje, nie pisze z zamierzeniem. Jej książki pełne są miłości i ukrytych przesłań, czyta się je i chłonie jednocześnie wszystkimi zmysłami, a piękne słowa są lekarstwem dla duszy. Mówiła o „jęzorzeniu”, które świadczy o uciekaniu przed samym sobą i swojej wieczorności z dobrymi i jasnymi myślami.

„Dom, w którym zamieszkała miłość” to trzecia część trylogii nadmorskiej, która pojawiła się oficjalnie w księgarniach z początkiem lutego tego roku. To opowieść o poszukiwaniu miejsca na ziemi, dojrzewaniu do życia i o akceptacji przeszłości, za którą łagodnie trzeba zamknąć drzwi.

Moderatorem spotkania była pani Patrycja Jambrożek z Dyskusyjnego Klubu Książki w Oborze, która weszła w nadzwyczajną korelację z pisarką, dzięki czemu spotkanie miało charakter lekkiego i płynnego dialogu.

Serca zgromadzonej publiczności, poruszyła niezwykła poezja śpiewana w wykonaniu Wiesława Zalasa, który w przerwie między pytaniami prowadzącej spotkanie, grał na gitarze i śpiewał swoje wiersze.

Po spotkaniu w formie słowno-muzycznego koncertu odbyły się spotkania w kuluarach, można było porozmawiać z autorami i otrzymać autografy.

Zachęcamy Państwa do poczytania Dobrych Myśli do Kawy, które znajdują się FB Moniki A. Oleksy, poniżej jedna z nich.

A do wypożyczania książek Moniki A. Oleksy i wierszy Wiesława Zalasa, zapraszamy do biblioteki.

„Dobra Myśl do Kawy:

Nadmiar. Masa czegoś, co przytłacza i pośród czego czujemy się jak w pomieszczeniu zapełnionym od podłogi po sufit przeróżnymi rzeczami, z których trudno wybrać te najwartościowsze czy rzeczywiście potrzebne, bo jest ich tak dużo. Nadmiar jest niekontrolowanym przepełnieniem, w którym człowiek zaczyna się gubić, a po pewnym czasie wybiera z tej masy to, co jest najbliżej, a nie to czego początkowo poszukiwał…

Ile z ważnych informacji, podawanych w różnego rodzaju mediach, pamiętamy po upływie dwóch, trzech tygodni? Jesteśmy nimi tak zasypywani, że często zlewają się w jeden ciąg, którego nie utrwalamy w pamięci, a jeśli już coś pamiętamy, to wyrywkowe strzępy informacji, wyjęte z kontekstu i interpretowane bardzo subiektywnie.

Nadmiar zniekształca postrzeganie świata, w miejsce równowagi podstawia mnogość, a ta z kolei dewaluuje pewne wartości. Trudno jest nam docenić to, co mamy, skoro wydaje się nam to niewystarczające w porównaniu z utrwalanym obrazem wielości i nieustannej nowości…

Nie mam nic przeciwko możliwości szerokiego wyboru, ale przesyt męczy. Skłania do roszczeniowości, zaburza codzienne zdrowe funkcjonowanie, wpędza w przygnębienie i nakłania do nieustannych porównań. W nadmiarze gubimy prawdziwych siebie, przynajmniej ja gubię.

Nie sprawimy, że świat zacznie nam oferować umiar, ale możemy wybierać rozsądniej, mniej pochopnie, możemy też stawiać opór nadmiarowi i nie pozwolić wciągnąć się w ten system kompulsywnego kupowania czy przebodźcowania, poprzez świadomy wybór choćby informacji, których konkretnie ja potrzebuję, a nie które są mi podsuwane.

Nadmiar sprzyja chaosowi, umiar porządkuje i wprowadza harmonię, uczy bycia sobą, a nie ofiarą czyjejś manipulacji w mechanizmach łapczywości. Chcę być sobą, i chcę wybierać świadomie, bez narzucania mi tego, co powinnam… mieć, wiedzieć, przeczytać, posłuchać, myśleć. Wybieram i wartościuję, a przed nadmiarem zamykam cicho drzwi.” - Monika A. Oleksa